Ze względu na wysyp spamu wprowadziłem manualną aktywację każdego nowego konta - żeby stworzyć nowe konto proszę o użycie w nazwie użytkownika literek SG****** gdzie gwiazdki to nick użytkownika. Po aktywacji (tu proszę o cierpliwość) usunę litery SG z nazwy użytkownika i można będzie logować się i pisać posty pod wybranym nickiem. Ułatwi mi to wyłapanie faktycznych użytkowników. Wszystkie już aktywne konta pozostają bez zmian. W listopadzie 2023 opłacono serwer/domenę. Jakby ktoś chciał się dorzucić do funkcjonowania forum to zapraszam na PW. Na chwilę obecną (12.03.2024) po opłaceniu faktur stan kasy to - minus 284. Z góry dzięki za wsparcie - Admin.


Odpowiedz 
 
Ocena wątku:
  • 0 Głosów - 0 Średnio
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Pomoc i sprawdzenie
04-03-2013, 18:37
Post: #1
Pomoc i sprawdzenie
Witam. Prosze o sprawdzenie i ewentualne poprawki, mianowicie mam dany referat:
powstanie pierwszej formacji chroniących granice państwową w II RP
-Korpus Ochrony Pogranicza
-Straż Graniczna
-Straż Celna

KOP-Korpus Ochrony Pogranicza
Zlokalizowanie Centralnego Okręgu Przemysłowego w widłach Wisły i Sanu dobrze oddaje jaki był bezpieczny rejon naszego kraju. kształt granic nie sprzyjał obrońcom - tylko atakującym . Stąd długo nasz plan obrony przed Niemcami przewidywał najpierw zajęcie Prus Wschodnich - i dopiero przejście do obrony. Całkowicie bezpieczne były granice z Łotwą i Rumunią. Z innymi sąsiadami mieliśmy spory graniczne, z Czechami niewielkie - o połowę Śląska Cieszyńskiego (oni o drugą połowę) a z Rosją większe (o połowę kraju). Z Litwą o Wileńszczyznę, z Niemcami o Pomorze, Wielkopolskę i Górny Śląsk. Ze Słowakami o część Orawy i Spisza (My o drugą część). W 1938 roku po zajęciu Ukrainy Zakarpackiej przez Węgry - wydłużyła się granica bezpieczna - z Węgrami mieliśmy dobre stosunki . Wydłużyła się też granica niebezpieczna, z uwagi na zajęcie przez Niemców w marcu 1939 roku Czech i uzależnienie Słowacji.
W 1939 roku nie zaatakowali nas tylko sprzymierzeńcy tj. Rumunia, Łotwa i Węgry, oraz Ci, których już nie było (Czechy) i których za chwilę nie będzie (Litwa, która zresztą została połączona z Wileńczyzną w ramach ZSRR), Słowacy odebrali nam pozostałą część Spiszu i Orawy, Niemcy pogodzili nas z Czechami w sprawie Śląska Zaolziańskiego, a resztą podzielili się z ZSRR. Rumunii i Węgrzy wzieli tylko ruchomości tj. wycofany sprzęt. Granic nie modyfikowali.

Ogólna długość - 5529 km w tym
- z Niemcami 1912 km
- z ZSRR 1412 km
- z Czechosłowacją 984 km
- z Litwą 507 km
- z Rumunią 349 km
- z Wolnym Miastem Gdańsk 121 km
- z Łotwą 109 km
- oraz 140 km granicy morskiej
Kształt terytorium i przebieg granic ogólnie uważany za niekorzystny zarówno pod względem politycznym, gospodarczym i geograficznym.
Jak pokazuje historia okresu miedzy wojennego tylko granica z Rumunią i Łotwa były w pełni akceptowane przez obie strony.


Wkrótce po podpisaniu traktatu ryskiego w marcu 1921 r. rząd ZSRR rozpoczął kampanię odrzucenia granicy z Polską, używając argumentu, że nie była ona wytyczona zgodnie z zasadą samostanowienia narodów. Władze radzieckie zaczęły wspierać i inspirować bandy terrorystyczne oraz wypady ze swojego terytorium na wschodnie powiaty Polski. Wojna polsko-bolszewicka 1920 r. oraz specyficzne uwarunkowania społeczno-polityczne na kresach wschodnich II Rzeczypospolitej spowodowały, że żadna z działających tam do 1924 r. formacji granicznych nie była w stanie w pełni zrealizować swoich zadań. Nie zmieniło sytuacji przejęcie w 1923 r. ochrony granicy przez Policję Państwową. Była ona bezsilna wobec narastającej fali przestępczości granicznej. Ogółem w 1924 r. w strefie granicy polsko-sowieckiej miało miejsce ponad 200 większych napadów i aktów dywersji, w których wzięło udział ok. 1000 bandytów, a zginęły co najmniej 54 osoby. Rząd Rzeczpospolitej Polskiej, po nieudanych próbach doraźnego opanowania sytuacji, w 1924 r. postanowił stworzyć specjalną formację wojskową pod nazwą Korpus Ochrony Pogranicza (KOP).
Decyzję o jego utworzeniu podjęto w dniach 21-22 sierpnia 1924 r. podczas specjalnego posiedzenia Rady Ministrów. Dnia 12 września Ministerstwo Spraw Wojskowych wydało rozkaz o utworzeniu KOP, a 17 września w instrukcji, opracowanej przez Sztab Generalny Wojska Polskiego, określono wojskową strukturę formacji. Na czele KOP stało dowództwo z siedzibą w Warszawie, któremu podlegało 6 brygad, w skład których wchodziły bataliony piechoty i szwadrony kawalerii. Korpus podporządkowany został dwóm resortom: Ministerstwu Spraw Wojskowych – pod względem personalnym, organizacyjnym, operacyjnym i wyszkolenia oraz Ministerstwu Spraw Wewnętrznych – pod względem ochrony granicy, bezpieczeństwa w pasie granicznym oraz budżetu. Od maja 1938 r. w sprawach wywiadu oraz przygotowań do zadań wojennych KOP podlegał również Generalnemu Inspektoratowi Sił Zbrojnych. Dowódca KOP podporządkowany był ministrowi spraw wewnętrznych w zakresie służby granicznej, ministrowi spraw wojskowych w kwestiach dyscyplinarnych, szkoleniowych i związanych z przygotowaniami do wojny.
Od 1938 r. personalnie i w sprawach operacyjnych odpowiadał przed Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych. Pierwszym dowódcą formacji był gen. bryg. Henryk Odrowąż-Minkiewicz, który sprawował funkcję od września 1924 r. do maja 1929 r. Jego następcą został gen. bryg. Stanisław Tessaro (maj 1929 – październik 1930). Najdłużej urzędującym dowódcą był, powołany 14 października 1930 r., gen. bryg. Jan Kruszewski. Kierował on KOP do 31 sierpnia 1939. W związku z objęciem przez niego dowództwa nad Grupą Operacyjną „Prusy”, zastąpił go gen. bryg. Wilhelm Orlik-Rückemann.
Organizowanie KOP zaplanowano na etapy: pierwszy od 1 listopada 1924 r., drugi – do 1 marca 1925 r. i trzeci – do 11 marca 1926 r. Od listopada 1924 r. zaczęto obsadzanie granicy wschodniej przez pierwsze jednostki. Rozpoczęto od województw najbardziej zagrożonych przestępczością graniczną, tj. nowogródzkiego, wołyńskiego i tarnopolskiego. W kwietniu 1925 r. rozlokowano oddziały na Polesiu i na terenie województwa tarnopolskiego, natomiast granicę litewską i łotewską KOP ochraniał dopiero od połowy marca 1926 r.[1]
W latach 1924-1929 nazwy jednostek KOP składały się z numeru i nazwy miejsca postoju. W lipcu 1929 r. nastąpiła w formacji zmiana organizacji wewnętrznej i dyslokacji. Utworzono dodatkowo sześć dowództw pułków i nowe bataliony. Wszystkie jednostki KOP począwszy od strażnicy aż po brygadę przyjęły nazwy miejscowości lub nazwy geograficzne regionów, w których stacjonowały sztaby (np. Brygada KOP „Grodno”, Brygada KOP „Wilno”). Część jednostek przeformowano, utworzono kilka nowych. Wprowadzono pododdziały saperów i artylerii. Bataliony i szwadrony utrzymały numery z cyframi arabskimi oraz dodatkową nazwę w cudzysłowie od nazwy miejscowości, w której stacjonowały, np. 22 Batalion KOP „Nowe Troki”. W 1931 r. dokonano kolejnych zmian. Zlikwidowano numerację i pozostawiono tylko nazwy miejscowości, w których stacjonowały oddziały. W II połowie1937 r. przystąpiono do tworzenia oddziałów artylerii KOP (m.in. w Czortkowie, Klecku, Osowcu). W grudniu 1938 r. dla ochrony granicy południowej z Rumunią rozpoczęto organizację Pułku KOP „Karpaty”. W styczniu 1939 r. na podstawie rozkazu Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych z grudnia 1938 r. formacje przekazały sobie niewielkie odcinki granicy. Straż Graniczna przejęła od KOP rejon Suwałk, natomiast oddała teren między przełęczą Użocką, a stykiem granic polsko-rumuńsko-czechosłowackiej. W marcu 1939 r. Pułk KOP „Karpaty" objął również pod ochronę powstałą po aneksji Czechosłowacji granicę polsko-węgierską.
W myśl Instrukcji Służby Granicznej z 1928 r. do zadań KOP należało zabezpieczenie granicy pod każdym względem: politycznym, wojskowym, skarbowo- celnym i bezpieczeństwa publicznego. Żołnierze strzegli nienaruszalności znaków i urządzeń granicznych, niedopuszczali do nielegalnego przewozu i przerzutu towarów przez granicę, zwalczali przemyt i wykroczenia skarbowe, przeciwdziałali nieuprawnionym przekroczeniom granicy, współdziałali z organami wojska w dziedzinie obrony państwa. Po objęciu ochrony pogranicza przez jednostki KOP, system zabezpieczenia terenów przygranicznych uległ zmianom. Wypracowano nowe metody dozorowania granicy i pasa o szerokości 30 km (gdzie KOP współpracował z Policją Państwową). Żołnierze mieli obowiązek niesienia pomocy ludności pogranicza w czasie klęsk żywiołowych czy ataku przestępców. Służbę pełniono poprzez wystawianie posterunków obserwacyjnych, patrolowanie granicy (pieszo lub konno) i organizowanie zasadzek. Na przejściach granicznych wystawiano posterunki kontrolno-ochronne, a przy strażnicach ochronno-alarmowe. W latach 30. zaczęto coraz więcej uwagi zwracać na prewencję na terenie pasa granicznego, realizowaną poprzez placówki wywiadowcze i sieć informatorów. W 1937 r. ukazała się nowa instrukcja, w której usankcjonowano dwie podstawowe metody pełnienia służby granicznej: ochronę bezpośrednią (żołnierze KOP) i pośrednią (informatorzy). Zadanie zorganizowania sieci współpracowników i korzystania z ich usług w walce z przestępczością graniczną obowiązywało dowódców wszystkich szczebli[.
Skomplikowane stosunki narodowościowe na wschodnim pograniczu przez długi czas komplikowały żołnierzom formacji granicznych nawiązanie współpracy z miejscową ludnością. Dużo czasu, również poza służbą, żołnierze poświęcali na pomoc społeczną. Udzielano pożyczek, pomocy lekarskiej i weterynaryjnej, włączano się w budowy budynków użyteczności publicznej (szkoły, biblioteki, kościoły) i infrastruktury (drogi, mosty). Dla dzieci organizowano letni wypoczynek, kupowano pomoce szkole, zapewniano posiłki. Wszystkie działania, które podejmowali żołnierze KOP z czasem zaczęły przynosić pozytywne efekty.
Do służby w KOP przyjmowani byli przede wszystkim oficerowie i podoficerowie zawodowi oraz szeregowi służby zasadniczej po odbyciu półrocznego szkolenia.
Idealnymi kandydatami byli żołnierze o dobrej kondycji fizycznej, nienagannej opinii, narodowości polskiej, umiejący pisać i czytać. Nie zawsze te wymagania były spełniane i w szeregach KOP trafiały się niekiedy osoby innych narodowości oraz pewien odsetek analfabetów. Żołnierze byli przenoszeni do KOP etatowo, służbowo i gospodarczo, ale pod względem ewidencyjnym należeli do swoich macierzystych jednostek. Służba oficera w formacji granicznej nie mogła trwać jednorazowo dłużej niż 3 lata. Bataliony na bieżąco uzupełniano i przez cały okres istnienia KOP posiadał pełne stany etatowe. W latach 1928-1939 stan osobowy formacji wynosił między 26, a 27 tys., w tym 900 oficerów[3].
Żołnierze skierowani na granicę wschodnią byli przeszkoleni pod względem ogólno wojskowym, ale nie znali specyfiki służby granicznej. Z tego powodu organizowano różnego rodzaju kursy. Naukę prowadzili oficerowie i podoficerowie oświatowi. Natomiast szkolenie graniczne oparte było na utrwalaniu wiedzy wojskowej dostosowanej do realiów pogranicza, doskonaleniu umiejętności strzeleckich i taktycznych, działań bojowych. Większość czasu poświęcano na zagadnienia wojskowe, a nie graniczne.
Kadrę podoficerską szkolono w utworzonych w 1926 r. Szkołach Podoficerów Zawodowych: Piechoty i Kawalerii oraz Szkołach Podoficerów Niezawodowych Piechoty . W 1928 r. zreorganizowano szkolnictwo KOP i na bazie szkół podoficerów niezawodowych utworzono Batalion Szkolny w Osowcu, przemianowany w 1930 r. na Centralną Szkołę Podoficerską KOP. Dużą wagę przykładano do szkolenia saperskiego, w związku z czym powstały Ośrodki Wyszkolenia Pionierów, których zadaniem było przygotowanie drużyn saperskich. W pododdziałach KOP działały sekcje sportowe, np. szermiercze, jeździeckie, pływackie, strzeleckie, rowerowe, narciarskie, koszykówki, piłki nożnej. Corocznie organizowano biegi sztafetowe. Uzupełnieniem kształtowania pożądanej postawy żołnierzy KOP była praca oświatowa. Skupiała się ona w świetlicach, gdzie odbywały się pogadanki, występowały teatry i zespoły muzyczne, wyświetlano filmy, transmitowano audycje radiowe, czytano prasę i książki..
Ze względu na ogromne problemy z zakwaterowaniem żołnierzy na granicy wschodniej, opracowano plany kompleksowej budowy obiektów. Zdecydowano o wznoszeniu budynków drewnianych, a do prac zatrudniano miejscową ludność. W połowie lat 30. KOP nie miał wystarczających środków na dalszą rozbudowę, a pieniędzy nie wystarczało nawet na wszystkie niezbędne remonty. W ciągu 5 lat od powołania KOP udało się zbudować linie telefoniczne łączące wszystkie placówki. Do dyspozycji każdej brygady były telegrafy, aparaty Morsa i Hughesa oraz stacje gołębi pocztowych. Formacja miała na wyposażeniu konie, rowery i samochody. Wszystkie te środki przyczyniły się do znacznego usprawnienia służby granicznej.
Brygady KOP były ujęte w planach wojennych opracowywanych przez Wojsko Polskie. W latach 1926-1930 jednostki KOP jako główne zadanie miały powstrzymywać i opóźniać działania nieprzyjaciela, umożliwiając przeprowadzenie mobilizacji i koncentracji armii. W drugiej połowie lat 30. uznano, że ewentualnym przeciwnikiem Polski będą Niemcy i ZSRR. Od 1936 r. Sztab Główny Wojska Polskiego rozpoczął prace nad planem wojny „Zachód”. Przewidywano w nim użycie jednostek KOP do osłony granic z Litwą, Łotwą, ZSRR i Rumunią. Koncepcja zmieniła się po aneksji Czechosłowacji i umocnieniu się wpływów niemieckich. Zdecydowano się na włączenie części formacji do struktury armii, pozostałe jednostki miały osłaniać wschodnią granicę. W maju 1939 r. weszły w życie poprawki do planu. Uznano, że Polska nie będzie w stanie prowadzić wojny na dwóch frontach, z tego powodu większość sił zamierzono skierować na zachód. Obszar nadgraniczny KOP podzielono na pięć stref mobilizacyjnych. W myśl tego planu mobilizacyjnego większość oddziałów formacji miało stworzyć nowe jednostki taktyczne, a niewielkie siły pozostałyby na granicy.
Ze względu na zaostrzenie sytuacji międzynarodowej, wzmocniono granicę polsko-słowacką, obsadzając ją zorganizowanym 2 pułkiem KOP „Karpaty”. Podjęto też prace nad sformowaniem plutonów przeciwpancernych i specjalnych (drużyny: saperska, przeciwpancerna i zwiadowcza). Częściowa mobilizacja zarządzona w marcu 1939 r. objęła jednostki KOP , w kwietniu zmobilizowano dwa kolejne baony odwodowe, a w maju przerzucono z Baonu KOP „Sienkiewicze” kompanię odwodową i kompanię ckm w rejon Helu. Dnia 30 sierpnia 1939 r. Dowództwo KOP przeszło na wojenną strukturę organizacyjną. Spowodowało to osłabienie służby granicznej, wobec przenoszenia jednostek w inne rejony kraju.
Dnia 1 września 1939 r. żołnierze KOP (ok. 20 tys.) znaleźli się we wszystkich związkach taktycznych biorących udział w kampanii.
W dniach 2-3 września 1939 r. 151 kompania forteczna pod dowództwem kpt. Tadeusza Semika broniła fortów w Węgierskiej Górce. Między 6 a 9 września ciężkie walki w rejonie Końskich - Szydłowca i Iłży toczyła rezerwowa 36 Dywizja Piechoty, zmobilizowana głównie z żołnierzy Brygady KOP „Podole”. W dniach 7-10 września miała miejsce bitwa pod Wizną, w której polskimi siłami dowodził oficer KOP, kpt. Władysław Raginis. Obrona Wizny pozwoliła na zatrzymanie na 2 dni części armii niemieckiej, dzięki czemu udało się sformować armię „Warszawa” i wycofać część polskich jednostek do Rumunii.
Kiedy 17 września 1939 r. Armia Czerwona przekroczyła granicę wschodnią Polski, pozostawiona do ochrony wschodniej granicy formacja składała się z dowództwa, 1 brygady (Brygada KOP "Polesie") i 7 pułków („Wilno”, „Głębokie”, „Baranowicze”, „Polesie”, „Sarny”, „Równe”, „Podole”). Ze względu na włączenie najwartościowszych żołnierzy w struktury armii, na wschodniej granicy pozostali mniej doświadczeni rezerwiści. Wpłynęło to ujemnie na możliwości wykonania zadań opóźniających. Pomimo trudności, oddziały KOP stoczyły wiele walk i potyczek z wojskami sowieckimi. Dnia 21 września dowódca KOP, gen. bryg. Wilhelm Orlik-Rückemann zorganizował zgrupowanie KOP w rejonie Woli Kucheckiej. Rozkazał marsz w kierunku Kocka i dołączenie do Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” gen. bryg. Franciszka Kleeberga. Po drodze, w dniach 29-30 września 1939 r. doszło do zainicjowanego przez stronę polską starcia pod Szackiem. Grupa KOP poważnie nadwyrężyła siły 52 Dywizji Strzeleckiej Armii Czerwonej. Wieś została ostrzelana przez artylerię, a następnie zdobyta szturmem w walce na bagnety. Znalezione tu zaopatrzenie poprawiło sytuację wyczerpanych fizycznie i psychicznie polskich żołnierzy. Pościg za osłabioną 52 Dywizją Strzelecką trwał do wieczora, ale nie powiódł się, Rosjanie zbiegli na północny wschód do Małoryty. W ciągu następnego dnia polskie oddziały zniszczyły przednie straże kolejnej dywizji, następnie ruszyły w kierunku Bugu. W walkach z bolszewikami zginęło około 350 polskich żołnierzy, a przeszło 900 zostało rannych. KOP stracił też sporo amunicji i kilka ciężarówek. Straty nieprzyjaciela były jednak większe. Dnia 30 września grupa KOP podjęła dalszy marsz w kierunku Parczewa. Przy próbie przekroczenia szosy Włodawa-Lublinw miejscowości Wytyczno doszło do walki z oddziałami pancernymi Armii Czerwonej nacierającymi od strony Włodawy. Ostatnie jednostki KOP uległy rozproszeniu właśnie w bitwie pod Wytycznem. Po całodziennych walkach wobec przewagi wroga dowódca grupy KOP rozkazał odwrót i rozwiązał grupę. Brak amunicji i sprzętu oraz wyczerpanie żołnierzy spowodowało, że gen. bryg. Wilhelm Orlik-Rückemann zwolnił żołnierzy z przysięgi i 1 października 1939 r. rozwiązał liczące około 3 tys. żołnierzy zgrupowanie. Wokół ostatniego dowódcy KOP zebrała się grupa oficerów, która utworzyła konspiracyjną organizację „Tajny KOP”. Żołnierze drobnymi grupami przedostawali się do Rumunii i na Litwę. Niektórym, głównie z pułku KOP „Sarny”, udało się dołączyć do grupy gen. Kleeberga, z którą wzięli udział w bitwie pod Kockiem.
Oficerowie i żołnierze KOP brali udział w II wojnie światowej walcząc w różnych jednostkach polskiej armii. Wielu z nich poległo, część trafiła do niewoli sowieckiej. Osadzeni w założonych przez NKWD obozach w Ostaszkowie, Starobielsku i Kozielsku zostali rozstrzelani wiosną 1940 r. Ich groby znajdują się w wielu miejscach, m.in. w Miednoje, Charkowie, Katyniu. Tam rozstrzelano m.in. pierwszego dowódcę KOP gen. bryg. Henryka Minkiewicza.
Odbudowujące się po okresie zaborów państwo polskie stanęło przed niełatwym zadaniem zabezpieczenia swoich granic. Już w październiku 1918 r. podjęto wstępne działania, powołując Straż Gospodarczo-Wojskową. Jej podstawowym celem w pierwszych powojennych miesiącach miało być zatrzymanie masowego wywozu artykułów żywnościowych. Ze względu na trudności organizacyjne oraz logistyczne nie podołała ona postawionym przed nią zadaniom.
Zaistniała sytuacja zmusiła władze, dopiero co powstałej odrodzonej Rzeczpospolitej, do ponownego przemyślenia koncepcji systemu ochrony granic. W wyniku prac zdecydowano się na powołanie nowej formacji - Straży Granicznej. Szukając dla niej właściwego modelu organizacyjnego brano pod uwagę rozwiązania jakie zastosowały byłe państwa zaborcze. Twórcy polskiego systemu ochrony granic postanowili wykorzystać wiedzę oraz doświadczenie polskich żołnierzy i funkcjonariuszy służących w formacjach granicznych Austro-Węgier, Rosji i Niemiec. Biorąc pod Spraw Wojskowych zdecydowało się na rosyjski model ochrony granicy.

SG-Straż Graniczna

Pierwszym aktem prawnym regulującym proces tworzenia nowej formacji, jak i określającym jej cele, był Tymczasowy Dekret o utworzeniu Straży Granicznej opublikowany w Dzienniku Praw z dnia 18.12.1918 r. Na jego mocy, z odkomenderowanych do Ministerstwa Aprowizacji oddziałów wojskowych, utworzona została nowa formacja graniczna. Kwestie ochrony militarnej i sanitarnej regulowały odrębne przepisy i regulaminy opracowane w tym samym roku przez Ministerstwo Spraw Wojskowych w porozumieniu z Ministerstwami Skarbu i Aprowizacji.
Powołana w tym celu międzyministerialna komisja, w której udział wzięli kierownik Ministerstwa Spraw Wojskowych płk Wroczyński, Minister Aprowizacji Minkiewicz, przedstawiciel Ministerstwa Skarbu dr Korta, płk Małyszko, płk Berebecki oraz płk Szpakowski opracowała regulamin, w którym określono podwójną podległość Straży Granicznej; w sprawach wojskowych - Ministerstwu Spraw Wojskowych, wykonywanych zadań - Ministerstwu Aprowizacji. Na mocy regulaminu formacja była finansowana z budżetu Ministerstwa Spraw Wojskowych i w każdej chwili, w zależność od potrzeb Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego, mogła zostać użyta w akcjach militarnych . W sprawach struktury organizacyjnej i etatowej Straży Granicznej decyzje podejmował Szef Sztabu Generalnego.
Do podstawowych zadań Straży Granicznej należało:
1. Zabezpieczanie granic państwa od nielegalnego wywozu artykułów spożywczych i pierwszej potrzeby.
2. Kontrolowanie wewnętrznego obrotu kolejowego artykułów pierwszej potrzeby.
3. Czuwanie nad wykonaniem rozporządzeń aprowizacyjnych.
4. Ochranianie magazynów i składów z artykułami spożywczymi i pierwszej potrzeby.
Dowódcą Straży Granicznej został płk Adolf Małyszko, który mianował Albina Gołko na szefa sztabu, a ppłk. Alfreda Waltera, kpt. Jana Kulwiecia i kpt. Edmunda Lubańskiego na dowódców poszczególnych jednostek Straży Granicznej.
W początkowym okresie istnienia sformowano cztery dywizjony, które przeformowano następnie w trzy pułki. W myśl etatu zatwierdzonego przez szefa Sztabu Generalnego w styczniu 1919 r., Straż Graniczna dzieliła się na pułki, które składały się z dwóch dywizjonów. W skład dywizjonu wchodziły cztery szwadrony, natomiast szwadron tworzyły cztery plutony. Nie licząc Dowództwa Straży Granicznej, pierwszym większym oddziałem przekazanym do służby granicznej był 3 Dywizjon, stacjonujący na granicy z Prusami Wschodnimi. Do końca lutego 1919 r. udało się skompletować dwa pułki. Z 1 i 3 Dywizjonu utworzono 1 Pułk, zaś 2 Dywizjon wszedł w skład 2 Pułku. Ostatnim utworzonym pułkiem Straży Granicznej był 3 Pułk, w skład którego wszedł 4 Dywizjon. Dowództwo Straży Granicznej oraz Sztab 1 Pułku wraz z 1 Dywizjonem stacjonowały w Warszawie. Pozostałe jednostki Straży Granicznej ochraniały granicę z Niemcami. Pierwszy Pułk stacjonował w Mławie, 2 Pułk wraz ze Sztabem rozlokowany został w Częstochowie, a 3 Pułk mieścił się we Włocławku. Poszczególne mniejsze jednostki organizacyjne stacjonowały w pobliskich miejscowościach.
Tak zorganizowana Straż Graniczna działała do 17.04.1919 r., kiedy to rozkazem II wiceministra Spraw Wojskowych została przekształcona w Wojskową Straż Graniczną. Tym samym zlikwidowano podległość pod Ministerstwo Aprowizacji i Ministerstwo Skarbu, włączając formację w strukturę Ministerstwa Spraw Wojskowych.












SC-Straż Celna
W miarę odbudowy państwa i stabilizacji sytuacji na zachodnich, południowych i północnych krańcach Polski, coraz większego znaczenia nabierały kwestie związane z ochroną granicy nie tylko pod względem polityczno- wojskowym, ale i celnym. Z inicjatywą powołania służby celnej wystąpił ówczesny minister skarbu, Władysław Grabski. Propozycja została rozpatrzona pozytywnie i 15.03.1921 r. Ministerstwo Skarbu wydało rozporządzenie powołujące do życia Straż Celną. Jej organizacją miał się zająć naczelny inspektor ceł Wacław Dzierzgoński, w kolejnych etapach prac pomagali mu płk Czesław Romiszewski (późniejszy starszy inspektor Straży Celnej w Dyrekcji Ceł w Warszawie) oraz starszy inspektor w poznańskiej dyrekcji Bolesław Heimrath.
Proces budowy nowej formacji napotykał od samego początku na szereg trudności. Opóźnienia spowodowane były przez działania na froncie wschodnim i dopiero ich unormowanie pozwoliło na kontynuację prac nad organizacją jednostek służby celnej. W tym okresie przejściowym, granicę północną, zachodnią i południową zabezpieczały Baony Wartownicze, którym na czas formowania się Straży Celnej zmieniono zakres obowiązków i nazwę na Baony Celne. Przejmowanie odcinków granicznych zapoczątkowano w drugiej połowie 1921 r. i proces ten trwał do połowy roku następnego. Po jego zakończeniu Straż Celna stacjonowała na całej granicy z Niemcami, Wolnym Miastem Gdańskiem, Czechosłowacją i Rumunią.
Aż do momentu wejścia w życie rozporządzenia Ministra Skarbu z 29.01.1926r. Straż Celna swoje działanie opierała na wydawanych doraźnie rozporządzeniach i okólnikach rządowych oraz zarządzeniach poszczególnych Dyrekcji Ceł, co powodowało różnice organizacyjne na różnych fragmentach granicy. Rozporządzenie O organizacji Straży Celnej zdefiniowało charakter, zadania i organizację wewnętrzną formacji. Zgodnie z założeniami Straż Celna miała być sformowana, umundurowana i uzbrojona na sposób wojskowy. Funkcjonariusze mieli pełnić służbę wzdłuż granicy. Do ich podstawowych zadań należało nadzorowanie ruchu osobowego poza przejściami granicznymi i towarowego poza urzędami celnymi, przeciwdziałanie przemytnictwu, strzeżenie nienaruszalności znaków i urządzeń granicznych. Poza zadaniami związanymi bezpośrednio z ochroną granicy, na Straży Celnej spoczywał obowiązek współdziałania z wojskiem w przypadkach zagrożenia bezpieczeństwa państwa, a z urzędami cywilnymi w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa publicznego w oparciu o specjalne przepisy regulujące wzajemne współdziałanie. Oprócz tego funkcjonariusze wykonywali zadania związane ze ściganiem przestępstw skarbowych i celnych, służbą wartowniczą, konwojową i pomocniczą przy urzędach celnych.
Straż Celna została wkomponowana w istniejący system skarbowo- celny, który opierał się na okręgowych Dyrekcjach Ceł (z siedzibami w: Warszawie, Poznaniu, Mysłowicach, Lwowie, Wilnie i Gdańsku). Każda z dyrekcji zarządzała powierzonym odcinkiem, organizując na jego terenie sieć urzędów celnych (ich liczba wahała się od 220 do 260). Sama struktura organizacyjna Straży Celnej nie była skomplikowana i opierała się na Inspektoratach Granicznych, komisariatach i placówkach. Nieco problematyczny był z kolei podział kompetencji i zależność służbowa w ramach całego systemu skarbowo- celnego .Dyrekcje Ceł oraz Naczelny Inspektorat Straży Celnej (NISC), powołany do pomocy przy sprawowaniu zarządu nad Strażą Celną, podlegały Departamentowi Ceł w Ministerstwie Skarbu. Drugim organem wspomagającym kierownictwo nad jednostkami Straży Celnej był starszy inspektor podległy dyrektorowi Dyrekcji Ceł, właściwej dla danego obszaru. Kierowników Inspektoratów Granicznych mianował Minister Skarbu, a kierowników komisariatów i placówek – dyrektor Dyrekcji Ceł. Najsilniej Staż Celna związana była właśnie z Dyrekcjami Ceł. Każda z nich, na swoim terenie, przejęła bezpośrednie kierownictwo nad ochroną granicy i organizacją Straży Celnej. Dwa wydziały Dyrekcji Ceł miały w swoich kompetencjach zagadnienia związane z funkcjonowaniem tej formacji. Sprawami służby granicznej zajmował się wydział administracyjny, a sprawami celnymi wydział postępowania celnego. Tak więc Korpus Staży Celnej miał przełożonych, którzy nie wchodzili bezpośrednio w jego osobowy. Ani NISC, ani starsi inspektorzy przy Dyrekcjach Ceł nie byli przełożonymi jednostek Straży Celnej w dosłownym znaczeniu tego słowa. Nie mogły spełniać kierowniczej roli w stosunku do Inspektoratów Granicznych, komisariatów i placówek granicznych, ich zadaniem było ogólne nadzorowanie pracy i czuwanie nad prawidłowym wykonywaniem wszelkich przepisów i zarządzeń władz celnych i skarbowych dotyczących ochrony celnej granicy. Cała struktura wzorowana była na austriackiej straży skarbowej, której model nie do końca sprawdzał się w warunkach polskich.
Chaos w systemie ochrony granic panował nie tylko w zarządzaniu Strażą Celną, ale też w podziale terytorialnym granic Polski na odcinki podległe pod dane Dyrekcje Ceł. Taka sytuacja nie sprzyjała zabezpieczeniu granicy. Dyrekcja Ceł w Wilnie nadzorowała niewielki fragment granicy z Prusami Wschodnimi na Suwalszczyźnie (obręb dawnej guberni suwalskiej); Dyrekcja Ceł w Warszawie zarządzała dwoma odcinkami, jeden znajdował się na granicy z Prusami Wschodnimi (od Rajgrodu do Mławy), drugi na Śląsku w okolicach Wielunia. Z kolei Poznańska Dyrekcja Ceł administrowała bardzo długim odcinkiem, rozciągającym się na pozostałą część granicy z Prusami Wschodnimi, Wolnym Miastem Gdańskiem, dalej wzdłuż granicy morskiej, z Niemcami aż do Śląska. Niewielki odcinek był pod zarządem Dyrekcji Ceł w Mysłowicach (województwo śląskie), ochrona granicy południowej kierowana była z Dyrekcji Ceł we Lwowie.
Rozporządzenie Ministra Skarbu z 30.06.1927 r. wprowadzało nową organizację Straży Celnej, zarówno pod względem strukturalnym jak i terytorialnym. NISC został bezpośrednio podporządkowany Ministrowi Skarbu i przejął w całości zarząd nad jednostkami Straży Celnej. Do jego zadań należało kierowanie pracami organizacyjnymi, wyszkoleniem, zaopatrzeniem funkcjonariuszy w środki potrzebne do pełnienia służby. Ponadto do niego należał nadzór nad działaniami operacyjnymi. Nowopowstałe Inspektoraty Okręgowe podlegały z kolei w prostej linii NISC. Jednostkami niższego szczebla pozostały Inspektoraty Graniczne, komisariaty i placówki.
Reforma organizacyjna Straży Celnej wyodrębniła Straż Celną i ukształtowała ją na samodzielną jednostkę z logiczną strukturą, przejrzystym podziałem kompetencji i władną do zarządzania swoimi jednostkami. Całkowicie zniesiono funkcje kierownicze dyrektorów Dyrekcji Ceł nad jednostkami Straży Celnej, przekazując uprawnienia rozkazodawcze do Inspektoratów Okręgowych. Model zarządzania podległymi sobie na danym terenie jednostkami pozostał, ale wszystkie funkcje pozostawały odtąd w obrębie jednej formacji.
Pierwszym naczelnym inspektorem Straży Celnej był gen. dyw. Januariusz Cichowicz, którego zastąpił 31.05.1927 r. płk Stefan Pasławski.
Straż Celna została przekształcona w Straż Graniczną rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej o Straży Granicznej z dnia 22.03.1928 r.



Jeżeli bylibyście w stanie to sprawdzić to z góry dzięki Rolleyes
Znajdź wszystkie posty użytkownika
Odpowiedz cytując ten post
04-03-2013, 20:03
Post: #2
RE: Pomoc i sprawdzenie
za samo przeczytanie należy się medal Smile
Znajdź wszystkie posty użytkownika
Odpowiedz cytując ten post
04-03-2013, 20:13
Post: #3
RE: Pomoc i sprawdzenie
Leń
tutaj źródło
Znajdź wszystkie posty użytkownika
Odpowiedz cytując ten post
05-03-2013, 19:05
Post: #4
RE: Pomoc i sprawdzenie
O, dzięki Lenek, ciekawa strona, widać coś mnie ominęło. Fajnie, że w końcu ktoś w SG zauważył, że Raginis był żołnierzem KOP'u, szkoda tylko, że nie wezmą się za mocniejsze zaakcentowanie jego postaci. Mam tu na myśli nazwanie jego imieniem przynajmniej jakiejś PSG, bo lepiej go upamiętniają w grze World of Tanks...
http://worldoftanks.eu/uc/clans/500012020/
Znajdź wszystkie posty użytkownika
Odpowiedz cytując ten post
05-03-2013, 19:42
Post: #5
RE: Pomoc i sprawdzenie
wiec jak ta praca jest poprawnie wykonana i na temat?Smile
Znajdź wszystkie posty użytkownika
Odpowiedz cytując ten post
05-03-2013, 21:25
Post: #6
RE: Pomoc i sprawdzenie
(05-03-2013 19:05 )Pałacowy moniuch napisał(a):  O, dzięki Lenek, ciekawa strona, widać coś mnie ominęło. Fajnie, że w końcu ktoś w SG zauważył, że Raginis był żołnierzem KOP'u, szkoda tylko, że nie wezmą się za mocniejsze zaakcentowanie jego postaci. Mam tu na myśli nazwanie jego imieniem przynajmniej jakiejś PSG, bo lepiej go upamiętniają w grze World of Tanks...
http://worldoftanks.eu/uc/clans/500012020/

Oprócz w/w strony muzeum polecam Ci stronę http://www.swpfg.pl/
Znajdź wszystkie posty użytkownika
Odpowiedz cytując ten post
Odpowiedz 


Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten wątek: 1 gości

Kontakt | Your Website | Wróć do góry | Wróć do forów | Wersja bez grafiki | RSS